Toen ik voor het eerst beelden van een geboortefotograaf voorbij zag komen kon ik alleen maar denken, wauw dat wil ik ook bij de volgende bevalling. Jammer genoeg zag berend een extra persoon bij de bevalling niet zitten, en zeker niet van foto’s houd. Bij de 3e zwangerschap hebben we voor het eerst kort contact gehad met een geboortefotograaf. Waar we dit toen snel hebben laten afweten bleef dit nadat onze dochter geboren was toch in mijn hoofd rondspoken omdat onze dochter na de bevalling zuurstof nodig gehad heeft, ik daar niet bij kon zijn. En mijn vriend met haar mee heb gestuurd, die heeft foto’s gemaakt waardoor hij er niet ‘echt’ bij was, maar juist alleen maar bezig was met mij te kunnen laten zien wat ze met haar hebben gedaan. Toen ik zwanger werd van ons 4e kindje hebben we wederom contact opgenomen met marjolein. Dit keer heeft het ook geleid tot een kennismakingsgesprek. Ik was wederom weer erg enthousiast maar berend niet. Na dit gesprek hebben we het toch weer af gezegd. Wat ik weer erg jammer vond omdat we dit keer onze eerste thuis bevalling hadden gehad en dit echt een hele fijne bevalling was. Ons 4e kindje was 4 maanden jong toen ik zwanger werd van ons 5e kindje. Bij deze heb ik meteen tegen berend gezegd, 3e keer is scheepsrecht we gaan het nu gewoon doen. We gaan nog een keer een gesprek met marjolein aan, vertellen waar de twijfels liggen en hoe en wat we daar aan kunnen doen en wat we kunnen verwachten als ze bij de bevalling is. Uiteindelijk is hij toch overstag gegaan, met nog een hele hoop twijfels, maar we gingen er voor. Eigenlijk vooral omdat ik het heel graag wilde. De bevalling begon, marjolein was er maar ook weer niet. Niet 1 seconde heb ik gedacht nee hoor nu even niet. Ze wist zelfs tussendoor de verloskundige erbij te roepen omdat ze aan mijn lichaamshouding zag dat de kleine er toch ineens heel snel aan kwam. Alle momenten, kleine details zoals de klok met de tijd, de borstel die in de foto’s voorbij komt waarmee ik ontzettend vaak mijn haren doorgekamd heb. Het checken van de ontsluiting, gezichtsuitdrukking hierbij, de hand van berend. Het even douchen omdat de weeen er niet meer waren. Het lopen van de douche naar bed met persweeen. De geboorte, placenta, het uit laten kloppen van de navelstreng, de controles, eerste keer knuffelen met berend, ontmoeting met broers en zussen. Zo ontzettend veel is vast gelegd waardoor de foto’s het verhaal vertellen. Bij het ontvangen en zien van de foto’s gaat er zo’n onbeschrijfelijk gevoel door je heen, blijdschap, trots. Met deze foto’s leer je ook trots op jezelf te zijn. Je ziet dan pas waar je door heen bent gegaan, wat je hebt meegemaakt en hoe zwaar het af en toe kan zijn. Al deze gevoelens ben je zo snel weer vergeten zodra je kleintje geboren is. Door de foto’s word je weer even mee terug genomen naar dat gevoel.
Toen ik zwanger werd van ons 6e kindje was er dus ook gewoon echt geen twijfel over mogelijk en wilden we marjolein er weer graag bij hebben. Omdat ik inmiddels geen bevalling zonder geboortefotograaf meer zou willen doen. Niet wetende dat juist deze keer alles van zo’n onschatbare waarde zou zijn. Het zou kunnen helpen met het verwerken van de bevalling, om alles een plek te kunnen geven. Hiervoor dachten we alleen maar wauw wat mooi! Maar nu denk ik, dit zou gewoon iedereen moeten hebben. De bevalling van jasmijn ging zo anders als wat iedereen had verwacht. Een spoedkeizersnede onder algehele narcose. Helaas tijdens de geboorte mocht de fotograaf niet mee. Maar juist de momenten erna wel op beeld te hebben heeft mij zo ontzettend veel geholpen met de verwerking. Hadden we er geen fotograaf bij, dan waren er helemaal geen foto’s geweest van jasmijn haar bevalling omdat niemand er tijd voor had, niemand stond er bij stil er was gewoon geen ruimte voor foto’s. Deze foto’s hebben echt een onschatbare waarde. Na deze ervaring ging er ineens een vuurtje branden en kreeg ik een gevoel dit is wat ik wil! Ik weet wat er kan gebeuren, wat voor een verhaal foto’s kunnen vertellen, en hoe helpend dit kan zijn in bepaalde situaties. Maar vooral, hoe trots je op jezelf mag zijn! Hoe de bevalling ook verlopen is, elke bevalling heeft zijn eigen verhaal en na elke bevalling mag je trots zijn op jezelf, op elkaar.
Elk koppel zou zichzelf een geboortefotograaf bij de bevalling moeten gunnen. Het is zo ontzettend jammer dat nog steeds veel en dan vooral mannen denken dat een geboortefotograaf in de ‘weg’ zal gaan lopen, dat de aanwezigheid van een extra persoon te veel gaat zijn. Maar wat als we nu allemaal de geboortefotograaf gaan zien als iemand die erbij hoort, die bij het medisch personeel als een verloskundige, verpleegkundige, kraamzorg hoort. Dan is het niet ‘iemand’ die alleen maar in de weg loopt, een geboortefotograaf is bijna onzichtbaar, want die zal niemand in de weg lopen! De geboorte van een nieuw leven is iets wat je nooit meer overnieuw kunt beleven met het prachtige wonder die jullie samen op de wereld zetten. Hoe zonde is het, dat je dan dit moment niet met beeld terug kunt kijken?
Reactie plaatsen
Reacties